Sevgililer Günü… Dünya Kadınlar Günü…
Eşlerin ve sevgililerin birer gül ya da incik boncukla kadınların gönlünü eylediği, sonra da arkalarını dönüp, erkek egemen toplumun bireyleri olarak, kaldıkları yerden hayatlarına devam etmeleri…
Bizlere kalansa, ağzımıza çalınan bir parmak bal!
Bu mudur beklentimiz?
Büyük şehirlerde, çalışan kadınlar kocalarının ev işlerinde yardımcı olmadıklarından yakınırlar. Hiç değilse salata yapmalıdır erkek. Kadın erkek eşitliğini bu kadar basite indirgemek, hataların en büyüğüdür oysa.
Ya kırsal kesimlerdeki, varoşlardaki kadınlar? Yok sayılan, şiddet gören, itilip kakılan, dövülen, hatta acımasızca öldürülen kadınlarımız…
Kadınlar Günü diye bir günden haberdar bile olmayan milyonlarca kadınımız var. Kim savunacak onların hakkını? Kim duyacak, kim duyuracak seslerini?
Meclisteki erkek çoğunluğunun elinde bütün erk. Kararı veren de uygulayan da onlar.
Tek bir güne razı olmakla kendimizi aldatıyoruz aslında.
Erkeklerin, Erkekler Günü’ne ihtiyacı var mı? Yılın her günü onların. Bizlerse, gerek iş hayatında, gerekse sosyal yaşam alanlarında kendimizi kanıtlamak zorundayız.
Peki, çare ne?
Azla, bize verilenle yetinmek olmaz! Senede bir gün yerine, 365 günün hakça paylaşıldığı bir düzene kavuşma yolunda olmalı çabalarımız. Aksi halde, düzenlenecek parlak kutlamalar, yapılacak en yüreğe dokunan konuşmalar, havanda su dövmekten öteye geçmeyecektir.
Her şeye rağmen, yılın 365 gününde de söz sahibi olabilmenin özlemiyle, tüm kadınlarımızın Kadınlar Günü’nü kutluyorum.
CANAN TAN
